Νοσταλγία των Ρώσων για τη Σοβιετική Ένωση

Source: Ειδήσεις

Πάνω από τους μισούς Ρώσους νοσταλγούν τη Σοβιετική Ένωση, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε την παραμονή της 90ης επετείου από την ίδρυσή της.

Αν και το ποσοστό είναι υψηλό, περίπου 56% όπως αναφέρει το RT, σημειώνεται πως είναι χαμηλότερο κατά 10% σε σχέση με το αντίστοιχο πριν από δέκα χρόνια, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της έρευνας του Κέντρου Ερευνών Κοινής Γνώμης της Ρωσίας (VCIOM). Αντίθετα, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης περίπου το 30% των Ρώσων φαίνεται πως «δεν θρηνεί» για την πτώση με το εν λόγω ποσοστό μάλιστα να παρουσιάζει αύξηση κατά 6% σε σύγκριση με το 2002.

Η πτώση των μισθών αύξησε δεν μείωσε την ανεργία

Source: Leonidas Vatikiotis

Επί δεκαετίες, και για την ακρίβεια από το ’80 όταν η κρίση άρχισε να δείχνει τα δόντια της, ήταν τόσο επίμονα επαναλαμβανόμενο που είχε δημιουργήσει συλλογικές ενοχές. Για ελάχιστα επιχειρήματα έχει χυθεί τόσο πολύ μελάνι: Για την ανεργία φταίνε οι υψηλοί μισθοί. Καμία ευθύνη δεν έχουν οι επιχειρήσεις που αλλού τρών’ αλλού πίνουν αλλού παν’ και δίνουν τα …μεροκάματα. Καμία ευθύνη δεν έχει το κανονιστικό πλαίσιο που διευκολύνει τις απολύσεις, καταστρατηγώντας την συνταγματική υποχρέωση του κράτους να διασφαλίζει το δικαίωμα στη δουλειά. Φταίνε οι υψηλοί μισθοί, ακόμη κι αν δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλοί. Το υπονοούμενο ωστόσο ήταν σαφές: Δεχθείτε τις μειώσεις στους μισθούς ή τις εικονικές αυξήσεις στην προ Μνημονίου Εποχή και αυτόματα θα αρχίσει να βρέχει θέσεις εργασίας.

Πως γίνεται κάποιος φασίστας

Source: Κονσερβοκούτι

Η μετατροπή ενός ανθρώπου σε φασίστα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Συνήθως παίρνει χρόνο. Ακολουθεί σχεδόν πάντα μια πατέντα, μια διαδικασία στην οποία αφού μπουν τα θεμέλια χτίζεις τα πατώματα μέχρι που φτάνεις στην κορυφή. Ορισμένες φορές η διαδικασία είναι τέτοια που δεν την καταλαβαίνει ούτε ο εμπλεκόμενος. Δεν λέει δηλαδή αύριο θα γίνω φασίστας, ούτε έχει μια ημερομηνία σταθμό την οποία γιορτάζει ως τα γενέθλια της φασιστικής του ζωής. Η μετατροπή ενός ανθρωπάκου-κάμπιας σε ναζιστική-πεταλούδα είναι μια σύνθετη διαδικασία την οποία σας παρουσιάζουμε:

Ποιόν φοβίζει η Χρυσή Αυγή;

Source: PRAXIS

Στην λιτή ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για τα αντιλαϊκά μέτρα, κρύβεται η ουσία της πολιτικής αντίληψης της ναζιστικής οργάνωσης. Ξαφνκά η ΧΑ θυμήθηκε ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από την "εγκληματικότητα των λαθρομεταναστών". Χρειάστηκε να παρθούν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα για να το κάνει.

Τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, οι δημεύσεις κατοικιών και η ανεργία θα επιφέρουν την οριστική διάλυση του κοινωνικού μας ιστού και τη μαζική φυγή της ελληνικής νεολαίας στο εξωτερικό. Αντί να διώχνουμε τους Έλληνες πρέπει άμεσα να διώξουμε τους λαθρομετανάστες από τη χώρα ώστε να απελευθερωθούν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και να ανασάνει η ελληνική κοινωνία".

Ποιος παίρνει και για όφελος ποιανού τα αντιλαϊκά μέτρα; Δεν μπορούμε να δούμε στην ανακοίνωση. Βέβαια το ΔΝΤ και η ΕΕ σπάνια κατονομάζονται, άντε το πολύ να αναφερθεί η τρόικα και το μνημόνιο, γιατί: 

H Τεχνογνωσία του ΔΝΤ και ο Ταγματασφαλίτης

Source: Το κουτί της Πανδώρας

Για πολλοστή φορά τα μέτρα θα τα σηκώσουν και πάλι εκείνοι, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, δεν κατέχουν πολλά: οι συνταξιούχοι και οι υπάλληλοι, οι άρρωστοι και οι ανάπηροι. Τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που μπορεί να είναι πολυπληθή άλλα δεν μπορούν να αντιδράσουν ελλείψει ηγεσίας.

Η Τεχνογνωσία του ΔΝΤ έγκειται στο ότι όσο πιο ψηλά είσαι κοινωνικά, τόσο λιγότερο σε αγγίζει. Το ΔΝΤ δεν πειράζει τις ιεραρχίες αλλά -το αντίθετο- τους επιτρέπει να διαφύγουν, συνομιλεί μαζί τους συνακαθορίζει τις αποφάσεις τους κάνει να αισθάνονται σπουδαίοι τους πληρώνει και τους εξαγοράζει.

Η σάτιρα στα καλύτερά της.... Του Θύμιου Καλαμούκη

Source: Κονσερβοκούτι

Κάποτε γελούσαμε με τα ανέκδοτα, με τις αστείες ιστορίες, με τις φάρσες και τα παθήματα γνωστών και φίλων.

Αυτά πια ανήκουν στο παρελθόν.

Τώρα γελάμε με την δημοσιογραφία.

Έντυπη και τηλεοπτική και πάντα εντεταλμένη.

Και γελάμε πολύ....

Και αυτό είναι ευχάριστο και ωφέλιμο για την ζωή μας, στις δύσκολες μέρες της κρίσης.

Καταρχήν και μόνο ο αυτοπροσδιορισμός της δημοσιογραφίας ως «ελεγκτή της εξουσίας», νομίζω αρκεί για να σου φτιάξει η μέρα....

Στενάζει η εξουσία κάθε βράδυ στα δελτία από τον έλεγχο που ασκεί το ΜΕΓΚΑ και τα άλλα κανάλια. Όπως και κάθε πρωί.

Η Δημοσιογραφία των ημερών μας, έτσι όπως εκφράζεται από τα βασικά και κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης,έχει εξελίξει την σάτιρα, έχει απογειώσει το αστείο, έχει αναβαθμίσει το χιούμορ, με τρόπο μοναδικό και αναπάντεχο.

Ιβηρικά

Source: Lenin Reloaded

Πολλοί αυτές τις μέρες παρατηρούν ότι τα γεγονότα στην Πορτογαλία και την Ισπανία απλώς αναπαράγουν ό,τι έγινε ήδη το 2011 στην Ελλάδα και άλλοι τόσοι διαφωνούν λέγοντας πως αυτού του είδους οι συγκρίσεις είναι τελείως ιμπρεσιονιστικές και αυθαίρετες.

Εγώ θα διαφωνήσω και με τους δύο στον βαθμό που και οι δύο ομαδοποιούν ήδη την Ισπανία με την Πορτογαλία.

Πολιτισμικά, οικονομικά και πολιτικά η Ισπανία έχει όση σχέση με την Πορτογαλία όση η Ελλάδα με την Γερμανία. Για όποιον έχει επισκεφθεί τις δύο χώρες (εγώ από τρεις φορές την κάθε μία), οι διαφορές και στα τρία επίπεδα είναι χαώδεις.

Ποια από τις δύο βρίσκεται κοντύτερα στην σημερινή Ελλάδα πολιτισμικά και πολιτικά; 

Η Ελλάδα είχε χαμηλές κοινωνικές δαπάνες – μεγάλη φτώχεια και πριν τις περικοπές (Επίκαιρα 6.9.12)

Source: Leonidas Vatikiotis

Ό,τι δώσαμε, δώσαμε! Πλέον δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα. Οποιαδήποτε νέα περικοπή κοινωνικών δαπανών σημαίνει νέους άστεγους, πέραν των 25.000 που έχουν γεμίσει την Αθήνα, νέους άνεργους, πέραν του 1,12 εκατομμυρίων, νέες αυτοκτονίες, πέραν των 3.000, νέους μετανάστες, νέους επαίτες!  Αυτή έπρεπε να είναι η διαπραγματευτική γραμμή της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και στη Γερμανία προκειμένου να μπει ένα όριο στις απαιτήσεις τους για συνεχείς περικοπές κοινωνικών δαπανών. Μια τέτοια ανυποχώρητη διαπραγματευτική γραμμή υποστηρίζεται κάλλιστα από τα στατιστικά δεδομένα που υπάρχουν και τα οποία επιβεβαιώνουν ότι το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι το πιο …σύντομο ανέκδοτο. Ουδέποτε υπήρξε και ανέκαθεν το ρόλο του τον επιτελούσε η οικογένεια. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε νέα μείωση δαπανών σημαίνει αίμα και δάκρυα, κοινωνική οδύνη!

Νέα κατασταλτικά ήθη

Άποψη

O tempora, o mores...

Ζούμε σε  μια πολύ ενδιαφέρουσα (από μια διεστραμμένη ίσως άποψη) εποχή. Νέα ήθη και νέες μέθοδοι καταστολής εγκαινιάζονται και εφαρμόζονται σε μια προφανώς μουδιασμένη και ανίκανη(;) να αντιδράσει κοινωνία.

Σε συνέχεια λοιπόν της δημοσίευσης των φωτογραφιών και των στοιχείων ταυτότητας των ιεροδούλων πριν από λίγους μήνες, νέο φριχτό επεισόδιο σε αυτό που δείχνει να είναι ένα ατέρμονο σπιραλ τρόμου αποτελεί η δημοσιοποίηση φωτογραφιών και στοιχείων ταυτότητας των συλληφθέντων στην προχθεσινή πορεία/απεργία.

Σε αυτές τις περιπτώσεις τα προσχήματα ακολουθούν μια φθίνουσα πορεία (σε ποσότητα και ποιότητα). Έτσι, από την επίκληση της δημόσιας υγείας και της αντιμετώπισης του AIDS, φτάσαμε στην προάσπιση της δημόσιας ειρήνης και συνεχίζουμε σε έναν δρόμο στο τέλος του οποίου βρίσκεται η δυνατότητα του κράτους να διαπομπεύει κατά το δοκούν πολίτες.

Χτες οροθετικές ιερόδουλες, σήμερα (κατηγορούμενοι ως) μπάχαλοι, αύριο εσύ κι εγώ. Έτσι παν αυτά...

Ακροδεξιά και κυβερνητικός εξτρεμισμός

Red NoteBook

  Ακροδεξιά και κυβερνητικός εξτρεμισμός Όταν τα σύννεφα από την κρίση της νομιμοποίησης έφεραν τη βροχή της εξέγερσης του Δεκέμβρη, το ιδεολόγημα για τα δύο άκρα φάνηκε ήδη έτοιμο και προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του

Του Μιχάλη Σπουρδαλάκη

Το διαβόητο ιδεολόγημα των δύο άκρων αναπαράγεται από έγκριτους (;) δημοσιογράφους, επιστήμονες και πολιτικούς που με περισσή αυταρέσκεια αυτοαναγορεύονται σε «δυνάμεις της ευθύνης». Ο Λόγος τους αυτός αποκαλύπτει, εκτός των άλλων, με τρόπο κραυγαλέο τον πανικό και τη βαθιά κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Κατά συνέπεια πρόκειται για μια πολυσύνθετη όσο και ενδιαφέρουσα συζήτηση που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε λίγες γραμμές. Αφοριστικά, ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να σημειώσει:

Ο πατριωτισμός των πλουσίων

Source: αριστερό blog

 ΚΙΜΠΙ*

Το ότι η καρδιά της Άνγκελα Μέρκελ ματώνει βλέποντας τους φτωχότερους Έλληνες να υποφέρουν ίσως και να είναι αλήθεια. Ούτε ο εθνικός εγωισμός, ούτε ο πολιτικός δογματισμός, ούτε ο οικονομικός κυνισμός αποκλείουν εντελώς τα συναισθήματα. Ωστόσο, τόσο συχνές εκκλήσεις στον πατριωτισμό των πλούσιων Ελλήνων, που μετώκησαν εις άγνωστον διεύθυνσιν μαζί με τον πλούτο τους, θα περιβάλουν τελικά την κεφαλή της καγκελαρίου με φωτοστέφανο γραφικότητας. Αν υπήρχε κάποιο ίχνος ειλικρίνειας ή ρεαλισμού σ’ αυτές τις εκκλήσεις, θα έπρεπε να πάρουν τον χαρακτήρα μιας υπόδειξης προς την τρόικα, η οποία εκπροσωπεί πρωτίστως τη Γερμανίδα καγκελάριο, ν’ αλλάξει ριζικά τη συνταγή του μνημονίου, που έγκειται ακριβώς στο αντίθετο: να καταστήσει φτωχότερους τους ήδη φτωχούς Έλληνες. Η ηθικοπολιτική ευαισθησία της κ. Μέρκελ , όμως, είναι αλά καρτ. Ο πατριωτισμός των φτωχών Ελλήνων επιβάλλεται ως καταναγκασμός. Ο πατριωτισμός των πλουσίων Ελλήνων τίθεται σε εθελοντική βάση. Άλλωστε, ενέχει και κινδύνους για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Αν, αίφνης, μερικές χιλιάδες πλουσίων αποφασίσουν, επειδή ξύπνησε ο πατριώτης μέσα τους, να επαναπατρίσουν τα 22 δισ. ευρώ που φυγάδευσαν στη διετία της κρίσης -κι αυτά είναι μόνο τα μετρήσιμα- ποιος ξέρει πόσες γερμανικές τράπεζες θα πάθουν ταράκουλο;  Αυτό δεν θα το άντεχε ούτε ο πατριωτισμός, ούτε η πονοψυχιά της κ. Μέρκελ.

Οι φασίστες επιστρέφουν στους δρόμους της Μαδρίτης

Source: //ΠαραλληλοΓράφος//

απο το Ecoleft

Οι νοσταλγοί του Φράνκο επανεμφανίζονται με τον μανδύα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας

Η Ακρα Δεξιά σηκώνει, πάλι, κεφάλι στην Ισπανία. Χίλιοι νεοφασίστες διαδήλωσαν το περασμένο Σάββατο στη Μαδρίτη με σύνθημα «Η κρίση ονομάζεται δημοκρατία». Αυτή ήταν η πρώτη τους δυναμική εμφάνιση ύστερα από μια μακρά περίοδο ησυχίας.

Αποτελεί ένδειξη ότι η ισπανική Ακροδεξιά θα ακολουθήσει τα χνάρια αδελφών κομμάτων της στην Ευρώπη και θα κάνει την «έκπληξη» στις επόμενες εκλογές; Ολα τα συστατικά υπάρχουν εκεί: οικονομική κρίση, υψηλότατη ανεργία, πολλοί μετανάστες και νοσταλγοί του Φράνκο έτοιμοι να αλλάξουν μανδύα και να φορέσουν εκείνον του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, πουλάει πολύ σήμερα.Οι ισπανοί ακροδεξιοί μπορεί να μην έχουν καταφέρει ακόμα να εκλεγούν στο Κοινοβούλιο, όμως η παρουσία τους έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή σε τοπικό επίπεδο. Παράδειγμα ο Σαβιέρ Γκαρθία Αλμπιόλ, δήμαρχος της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Καταλονίας, της Μπανταλόνα, ο οποίος εξελέγη, όπως λένε τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης, «με μια ρητορική που δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα».

Η «ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ», Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Source: Κονσερβοκούτι

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΣΩΤΗΡΗ

Τo τελευταίο διάστημα έχει γίνει της μόδας η καταδίκη της φασιστικής Χρυσής Αυγής από εκπροσώπους των κομμάτων εξουσίας και των ιδεολογικών μηχανισμών τους. Κοινός τόπος η ανάγκη να «προστατευτεί η δημοκρατία» από «ακραίες» πρακτικές. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο υποκριτικό. Η άνοδος του φασιστικού κινήματος αποτελεί οργανική πλευρά των μηχανισμών και των πολιτικών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Η άνοδος του νεοφασιστικού κινήματος δεν θα είχε υπάρξει, χωρίς την επίμονη παρουσία στο λόγο της ιστορικής κοινωνικής και πολιτικής Δεξιάς αυταρχικών αντανακλαστικών λατρείας του νόμου και της τάξης, ενισχυμένων από όλο το συνεχές νήμα τουθεσμικού και ιδεολογικού αντικομμουνισμού που συνδέει τους συνεργάτες των Γερμανών, τους μετεμφυλιακούς εκτελεστές των λαϊκών αγωνιστών, τη Χούντα, τη μεταπολιτευτική αυταρχική δημοκρατία. Ειδική πλευρά του προβλήματος η συνειδητή επιλογή της ηγεσίας των κατασταλτικών μηχανισμών όχι μόνο να ανέχονται αλλά και να ενισχύουν τις ακροδεξιές αντιλήψεις μέσα στους μηχανισμούς καταστολής, με βάση την εκτίμηση ότι μόνο ένας διεστραμμένος συνδυασμός μιλιταρισμού και φασισμού μπορεί να κάνει ένα νέο να πιστέψει ότι είναι αξιοπρεπής απασχόληση ο ανηλεής ξυλοδαρμός διαδηλωτών.

Είμαστε παρωχημένοι

Source: PRAXIS

Το μανιφέστο των παρωχημένων:

Είμαστε παρωχημένοι. Πιστεύουμε πως ο κόσμος πρέπει να μπορεί να εργάζεται.

Είμαστε παρωχημένοι. Πιστεύουμε ότι ο εργάτης δεν πρέπει να είναι δούλος. Πρέπει να ζει ως άνθρωπος.

Είμαστε παρωχημένοι. Πρέπει ο εργάτης να έχει ασφάλιση, να δικαιούται άδειες, να πληρώνεται τις υπερωρίες του.

Είμαστε παρωχημένοι. Θέλουμε τα παιδιά μας να πηγαίνουν σχολείο και να μην αναγκάζονται να το παρατάνε στα 14 τους χρόνια για να βγουν στο μεροκάματο.

Οι «Τεμπέληδες» του μνημονίου

Source: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Συγκλονιστικό είναι το στοιχείο της ΕΛΣΤΑΤ, της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής: Φέτος τον Ιούνιο εργάζονταν 3.766.415 Έλληνες, οι οποίοι έπρεπε να με όσα κέρδιζαν να ζουν… 4.588.507 άτομα, δηλαδή 1.216.410 ανέργους και 3.372.097 οικονομικά μη ενεργά άτομα (γέρους, παιδιά, μαθητές, σπουδαστές κλπ). Είναι εξωφρενικό 3,8 εκατομμύρια άνθρωποι να ζουν με τη δουλειά τους 4,6 εκατομμύρια άλλους! Μόλις το 2008, η κατάσταση ήταν αντίστροφη: 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι ζούσαν 3,8 εκατομμύρια μη οικονομικά ενεργά άτομα και ανέργους.

Κρίση, επιστημονική - τεχνολογική έκρηξη:Ο καπιταλισμός δεν χωρά στον εαυτό του

Α. Αναγνωστάκης

"Η συνεχής ανατροπή της παραγωγής, ο αδιάκοπος κλονισμός όλων των κοινωνικών καταστάσεων, η αιώνια αβεβαιότητα και κίνηση διακρίνουν την αστική εποχή από όλες τις προηγούμενες", υπογράμμιζε έντονα ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο εκατό εξήντα δύο χρόνια από σήμερα. "Διαλύονται - συνέχιζε- όλες οι στέρεες, σκουριασμένες σχέσεις με την ακολουθία τους από παλιές σεβάσμιες παραστάσεις και αντιλήψεις και όλες οι καινούριες που διαμορφώνονται παλιώνουν πριν προλάβουν να αποστεωθούν. Κάθε τι κλειστό  και σταθερό εξατμίζεται, κάθε τι ιερό βεβηλώνεται και στο τέλος οι άνθρωποι αναγκάζονται να αντικρούσουν  με νηφάλιο μάτι τη θέση τους στη ζωή και τις αμοιβαίες σχέσεις τους."

Η σχέση αυτών των σκέψεων με την πραγματικότητα δοκιμάζεται στις ραγδαίες, απρόσμενες και απροσδόκητες εξελίξεις εντός της σε εξέλιξης καπιταλιστικής ύφεσης που ακολούθησε την κρίση που εκδηλώθηκε στα τέλη του 2007- 2008 .

Εδώ και πέντε  περίπου χρόνια η ανθρωπότητα ζει στη δίνη μιας από τις τέσσερις μεγαλύτερες κρίσεις των αιώνων του καπιταλισμού που κλονίζει καταστάσεις και βεβαιότητες.

Μπρορεί να εφαρμοστεί ένα αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα μέσα στην ΕΕ;

Source: η Λέσχη

Γιώργος Βασσάλος – ερευνητής στο Παρατηρητήριο της Ευρώπης των Πολυεθνικών (CEO) 

 Η Ελλάδα είναι ενταγμένη εδώ και τριάντα χρόνια στο θεσμικό οικοδόμημα της ΕΟΚ (1981) και μετέπειτα ΕΕ, είκοσι χρόνια στην ενιαία αγορά (1992) και δέκα χρόνια στον ενιαίο νόμισμα (2001).  Για κανένα από αυτά τα στάδια ‘ευρωπαϊκής ενσωματώσης’ δεν έγινε, όχι απλά δημοψήφισμα, αλλά ούτε καν ένας αξιοπρεπής δημόσιος διάλογος σχετικά με τις πολύ πρακτικές συνέπειες τους.

 Μια καθυστερημένη συζήτηση με το πιστόλι στον κρόταφο

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα το πιο πρακτικό και συμβολικό ‘επίτευγμά’ της, το ενιαίο νόμισμα, μπαίνει στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης μόλις σήμερα, αφού η χώρα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της έκφρασης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στη δεύτερη ισχυρότερη νομισματική ζώνη του πλανήτη, και αφού με τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντελέστηκε μέσα σε δύο χρόνια η σημαντικότερη κοινωνικοικονομική οπισθοδρόμηση στη χώρα μας από το Β’ΠΠ, και από τις βιαιότερες στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια δηλαδή, χρειάστηκε να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, για να ενδιαφερθούμε λίγο για το τι πραγματικά είναι αυτός ο οργανισμός.

Προσομοίωση εμφυλίου

Source: PRAXIS

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

(##cc_sp_fb)Το δίλημμα «Μνημόνιο ή δραχμή» φαίνεται να πάλιωσε. Στις εκλογές θα κλείνει έναν χρόνο, καθώς χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά για να περάσει το Μεσοπρόθεσμο. Δεν αρκούσε κι έτσι τη λύση έδωσε η αγριότητα των ΜΑΤ. Δεν θα μπορούσε ούτε εν όψει των εκλογών, ήδη φθαρμένο, να διαδραματίσει τον επιθυμητό κεντρικό του ρόλο. Και τα ΜΑΤ δεν αρκούσαν. Ως εκ τούτου βρέθηκε το απαραίτητο συμπλήρωμά τους: οι... ελεύθεροι σκοπευτές – συγγνώμη, «παρατηρητές»!

Χωρίς διαπίστευση στην επέτειο μιας επανάστασης

Source: //ΠαραλληλοΓράφος//

[Του Άρη Χατζηστεφάνου - Αναδημοσίευση απο  INFOWAR]
Χωρίς διαπίστευση στην επέτειο μιας επανάστασης
(Όσοι αναζητούν την απάντηση περί ελεύθερων σκοπευτών μπορούν να ξεκινήσουν από το υστερόγραφο)

Πέντε τα ξημερώματα στην πλατεία Συντάγματος. Ένα μίγμα επαγγελματικής διαστροφής και αυπνίας με έστειλε με την κάμερα έξω από τη βουλή. Στις δεκάδες κενές καρέκλες που περιμένουν τους επισήμους έχουν ήδη τοποθετήσει οι καρτέλες που εξηγούν σε ποιό σημείο κάθεται ο κάθε άρχοντας του τόπου: Ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Βουλής, ο αρχιεπίσκοπος… ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ.α. Η λίστα των μη εκλεγμένων που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας (ή των εκλεγμένων που βρίσκονται σε υψηλότερες θέσεις από αυτές στις οποίες τους έστειλε το εκλογικό σώμα) φαίνεται να μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο. 

Les Echos: Η Ευρώπη στα πρόθυρα της δικτατορίας

Source: Κονσερβοκούτι

Του Γιάννη Μακριδάκη

(##cc_sp_fb)"Απευθύνομαι σε σας ως τελευταία ελπίδα αναμένοντας την ενεργοποίηση των δημοκρατικών αλλά και των ανθρωπιστικών σας αισθημάτων και την αντίδρασή σας με κείμενα αλλά και κινήματα, για να αλλάξει πορεία η Ευρώπη, η οποία, με απαρχή την Ελλάδα, κινείται ολοταχώς προς διακυβέρνηση από ολοκληρωτικά καθεστώτα" η Les Echos, μία από τις μεγαλύτερες καθημερινές οικονομικές εφημερίδες της Γαλλίας, που εκδίδεται από το 1908 στο Παρίσι, δημοσίευσε πρώτη, χθες, την ανοιχτή επιστολή με τίτλο "Η Ευρώπη στα πρόθυρα της δικτατορίας" που υπογράφει ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης και η οποία έχει αποσταλεί προς δημοσίευση σε Μέσα Ενημέρωσης, Ημερήσιου, Περιοδικού και Ιντερνετικού Τύπου της Γαλλίας.

"Αξιότιμοι Γάλλοι συμπολίτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απευθύνομαι σε σας όχι μόνο λόγω της Δημοκρατικής σας παράδοσης και των αγώνων σας για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και λόγω του ότι η χώρα σας και κάποιοι φωτισμένοι Γάλλοι του παρελθόντος, όπως ο Οκτάβιος Μερλιέ το 1945, αλλά και άλλοι πολλοί διάσημοι και άσημοι έσπευσαν να βοηθήσουν και να συνδράμουν Έλληνες πολίτες και αντιστασιακούς κατά τις δύσκολες εποχές του εμφυλίου (1946-49) και της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα(1967-73).