Κράτος και επανάσταση: Ορισμένες κεντρικής θεωρητικής σημασίας διατυπώσεις για την έννοια του κράτους

Source: Lenin Reloaded

Από το V.I. Lenin, Κράτος και επανάσταση

Μτφρ.: Lenin Reloaded

Κεφ. 1, τμ. 4: 

1.4α "Πρώτα από όλα, ο Ένγκελς στην αρχή κιόλας του επιχειρήματός του [στο Αντι-Ντύρινγκ] λέει ότι, παίρνοντας την κρατική εξουσία, το προλεταριάτο "βάζει" μ' αυτόν τον τρόπο "τέλος στο κράτος...ως κράτος."

1.4β "Στην πραγματικότητα, ο Ένγκελς μιλά εδώ για την "κατάργηση" του αστικού κράτους από την προλεταριακή επανάστση, ενώ οι λέξεις σχετικά με τον μαρασμό του αναφέρονται στα υπολείμματα του προλεταριακού κράτους μετά την σοσιαλιστική επανάσταση. Σύμφωνα με τον Ένγκελς, το αστικό κράτος δεν "μαραίνεται", αλλά "τερματίζεται", από το προλεταριάτο στην διάρκεια της επανάστασης. Αυτό το οποίο μαραίνεται μετά την επανάσταση είναι το προλεταριακό κράτος ή ημι-κράτος."

1.4γ "[...] η 'ειδική κατασταλτική δύναμη' για την καταστολή του προλεταριάτου από την αστική τάξη, για την καταστολή των εκατομμυρίων εργατών από μια χούφτα πλουσίων, πρέπει να υπερκεραστεί από μια 'ειδική κατασταλτική δύναμη' για την καταστολή της αστικής τάξης από το προλεταριάτο (τη δικτατορία του προλεταριάτου). Αυτό ακριβώς εννοείται με το να μπει τέλος "στο κράτος ως κράτος."

Από τι πέθανε ο Θεός;

Source: //ΠαραλληλοΓράφος//

Του Ντανιέλ Μπενσαΐντ* (για την αντιγραφή Καπυμπάρα)

Τα δύο άρθρα που δημοσίευσε ο Μαρξ στο Παρίσι το 1844 –«Εισαγωγή στη φιλοσοφία του δικαίου του Χέγκελ» και «Σχετικά με το εβραϊκό ζήτημα»- δεν αρκούνται στο να αναγγέλλουν το θάνατο του Θεού των θρησκειών. Αρχίζουν τη μάχη εναντίον των φετίχ και των ειδώλων που τον υποκαθιστούν: το Χρήμα και το Κράτος.

Στην εργασία του «Η ουσία του χριστιανισμού», ο Φόιερμπαχ είχε καταδείξει όχι μόνο ότι ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά ότι είναι ο δημιουργός του. Δεν είχε υποστηρίξει απλώς ότι «ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, δεν κάνει η θρησκεία τον άνθρωπο». Απέδειξε επίσης, τονίζει ο Μαρξ, ότι «η φιλοσοφία δεν είναι άλλο πράγμα από τη θρησκεία που μετατίθεται και αναπτύσσεται στην ιδέα». Καθιστώντας την «κοινωνική σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο θεμελιακή αρχή της θεωρίας του», «θεμελίωσε [έτσι] τον αληθινό υλισμό». Ο άνθρωπος δεν είναι ένας άνθρωπος αφηρημένος «κουρνιασμένος εκτός του κόσμου», είναι ο «κόσμος του ανθρώπου», ο κοινωνικός άνθρωπος που παράγει, ανταλλάσσει, αγωνίζεται, αγαπάει. Είναι το Κράτος, είναι η κοινωνία.

Να ανακτήσουμε και να αναπτύξουμε το επιστημονικό κεκτημένο του Μαρξισμού

Source: PRAXIS

Κείμενο που λάβαμε απο το ιστολόγιο   Η Κόκκινη Σημαία

του Ευτύχη Μπιτσάκη

12/05/1991, εφημερίδα ΠΡΙΝ

Σε δύο προηγούμενα σημειώματα προσπάθησα να σκιαγραφήσω την κρίση και το θεωρητικό κενό του κομμουνιστικού μας κινήματος. Βέβαια δεν πρόκειται για σημερινά φαινόμενα. Η κρίση ωρίμαζε από δεκαετίες. Τώρα ξέσπασε με απροσδόκητη ορμή σε Ανατολή και σε Δύση. Τι κάνουμε λοιπόν μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Η απάντηση ήδη έχει δοθεί: Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε (ή πράγματι δεν καταλαβαίνουμε) και προχωρούμε χαζογελώντας. Δεν μπορούμε να δούμε πέρα από το ζοφερό ορίζοντα της εποχής. Η απογοήτευση οδηγεί στην αδράνεια και στην ιδιώτευση. Τέλος, αγωνιζόμαστε να κατανοήσουμε τις αιτίες της καταστροφής και να αναδείξουμε τις τυχόν θετικές δυνατότητες του παρόντος. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να καταλάβουμε.

Ellen Meiksins Wood-Η υπαναχώρηση από την έννοια της τάξης. Κεφάλαιο 3: Νίκος Πουλαντζάς (Ι)

Source: Lenin Reloaded

Ellen Meiksins Wood

Η υπαναχώρηση από την έννοια της τάξης

(The Retreat from Class)

Κεφάλαιο 3: Ο Πρόδρομος: Νίκος Πουλαντζάς

Μτφρ.: Δ.Ν. Παρίσογλου

Ι

Όλες οι μείζονες θεματικές του ΝΠΣ [Νέου Πραγματικού Σοσιαλισμού] υπάρχουν σε εμβρυακή μορφή στο έργο του Νίκου Πουλαντζά· και είναι πιθανό ότι αν ζούσε θα μπορούσε να έχει οδηγήσει τη λογική της θεωρητικής και πολιτικής πορείας του στη θέση που καταλαμβάνεται τώρα από πολλούς μετα-Αλτουσεριανούς συναδέλφους του. Ωστόσο, ποτέ δεν πήγε τόσο μακριά· κι αν ο Πουλαντζάς είναι αναμφίβολα μια σημαντική επιρροή, δεν μπορεί πραγματικά να θεωρηθεί, θεωρητικά και πολιτικά, ως ένας ώριμος Νέος Πραγματικός Σοσιαλιστής  όσον αφορά είτε τη θεωρητική απόσπαση της ιδεολογίας και της πολιτικής από κάθε κοινωνικό προσδιορισμό, είτε την πολιτική αποστασιοποίηση του σοσιαλισμού από την εργατική τάξη.

Μεθοδολογικά προβλήματα στην μαρξιστική ανάλυση: Το πρόβλημα της βλακείας

Πηγή: Lenin Reloaded

Στην ανάρτηση "Χωριάτης", και με αφορμή το γιγαντιαίο έργο του Ονορέ ντε Μπαλζάκ με τον συγκεντρωτικό τίτλοΑνθρώπινη Κωμωδία, μίλησα για "την απάτη ως τρόπο λειτουργίας της αστικής κοινωνίας ως τα τρίσβαθά της", συμπληρώνοντας όμως ταυτόχρονα ότι η χωριάτικη καχυποψία προστατεύει από αυτά που οι "ίδιοι οι αστοί, εδραιωμένοι και επίδοξοι, θεωρούν τόσο συναρπαστικά ώστε να δαγκώσουν οι ίδιοι το δόλωμα που προορίζουν για άλλους."

Αν η αναφορά αυτή αφορά την σωτήρια κριτική λειτουργία της χωριάτικης καχυποψίας, αφορά όμως επίσης, αν και πιο έμμεσα, ένα ειδικό είδος αστικής βλακείας, και συγκεκριμένα, της βλακείας που απορρέει από την υπεροψία του ανθρώπου που "τα έχει δει όλα", της βλακείας αυτού που νομίζει ότι είναι λειτουργικά κυνικός ενώ στην ουσία είναι ο ίδιος το πρώτο θύμα του κυνισμού του.

Τεχνολογική εξέλιξη και τάση του ποσοστού κέρδους στον Μαρξ

Μέσω: Praxis

Περιοδικό Θέσεις, Τεύχος 17, περίοδος: Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1986

Τεχνολογική εξέλιξη και τάση του ποσοστού κέρδους στον Karl Marx
του Γιώργου Σταμάτη

Ακόμη και σ' αυτούς, που δεν έχουν ασχοληθεί με την οικονομική θεωρία του Μαρξ είναι γνωστός ο μαρξικός νόμος της πτωτικής τάσης του γενικού ποσοστού κέρδους. Γνωρίζουν γενικά, ότι, κατά τον Μαρξ, με αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου και - παρά το ταυτόχρονα αυξανόμενο ποσοστό υπεραξίας - μειούται το ποσοστό κέρδους. Επίσης γνωρίζουν, ότι τον νόμο αυτόν ο Μαρξ τον αναπτύσσει στο IIIο τόμο του Κεφαλαίου.

Αντιθέτως, λιγότερο γνωστό - ακόμη και σ' αυτούς που ασχολούνται συστηματικά με την οικονομική θεωρία του Μαρξ – είναι, ότι το νόμο της πτωτικής τάσης του γενικού ποσοστού κέρδους τον αναπτύσσει ο Μαρξ ως συνέπεια της - όπως την ονομάζει ο ίδιος - ειδικά καπιταλιστικής μορφής αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, δηλ. της ειδικά καπιταλιστικής μορφής της τεχνολογικής εξέλιξης.

Όταν το κίνημα κάνει κατάληψη και στις θεωρητικές αναζητήσεις

Πηγή: « η Λέσχη

των  Ε. Γαϊτάνου, Κ. Γούση, Γ. Καλαμπόκα, Κ. Φουρίκου

Ανταπόκριση  από το συνέδριο  της Διεθνούς Κοινότητας Χέρμπερτ Μαρκούζε στη Φιλαδέλφεια.

Όταν στις αρχές του 2011 ανακοινώθηκε η διοργάνωση του συνεδρίου «Κριτικές αρνήσεις – Critical Refusals» στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια (Πενν) στις 27 – 29 Οκτωβρίου, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί με τι θα συνέπιπτε. Το μότο του συνεδρίου ήταν η ρήση της Άντζελα Ντέιβις: «Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε μου έμαθε ότι είναι δυνατό να είσαι την ίδια στιγμή ακαδημαϊκός και ακτιβιστής, ερευνητής και επαναστάτης». Στόχος, η προώθηση της κριτικής σκέψης, των απελευθερωτικών ιδεών και των νέων κινημάτων χειραφέτησης σαν απάντηση στην κρίση και τη λιτότητα. Πώς θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστο από τους κοινωνικούς τριγμούς της άλλης Αμερικής, αλλά κι όλου του πλανήτη;

Η ιδιαιτερότητα του φετινού συνεδρίου στη Φιλαδέλφεια έγινε φανερή από την πρώτη στιγμή, καθώς όσοι φοιτητές βοηθούσαν στη διοργάνωση του συνεδρίου είχαν ταυτόχρονα την ιδιότητα των πλέον ενεργών στο Occupy κίνημα. Ο διεθνής χαρακτήρας των συμμετοχών και η συνεύρεση μαρξιστών από διαφορετικές παραδόσεις (πολύ πέρα από τον κύκλο επιρροής του Μαρκούζε), ακτιβιστών και καλλιτεχνών έδωσαν ένα πρωτότυπο χαρακτήρα στα όρια μεταξύ θεωρίας και πράξης. Ανάμεσα στους θεωρητικούς ξεχωρίζουν οι Λ. Πάνιτς, Ά. Καλίνικος, Ν. Πάουερ, Π. Μαρκούζε, Σ. Αρόνοβιτς, Μ. Φάιν, Α. Φαρ, Ντ. Κέλνερ κ.α. Το συνέδριο προσανατολίστηκε στις προοπτικές, αλλά και το ευρύτερο πλαίσιο ανάδυσης των κινημάτων την περίοδο της κρίσης και πιο συγκεκριμένα του Occupy.

Ο Καρλ Μαρξ για το δημόσιο χρέος (από το “Κεφάλαιο”)

Καρλ Μαρξ
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΤΟΜΟΣ Α – ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟ
ΤΟ ΠΡΟΤΣΕΣ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ

Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανουφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους 1. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης άπέναντι στο δημόσιο χρέος.