Η Ευρώπη παίρνει την διαχείριση των οικονομιών

Πηγή: http://t.co/Ih00eNE5

Χθες υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο των Υπουργών Οικονομικών της ΕΕ και ο νέος κανονισμός (PE- CONS 30/11) για την παρακολούθηση και τον συντονισμό των οικονομιών των κρατών μελών της Ευρωζώνης. Ένας κανονισμός που στηρίζεται στον παλιότερο κανονισμό 1466/97 που έθετε τις αρχές για την εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας της ΕΕ.

Στις αλλαγές που επιφέρει ο κανονισμός που θα πρέπει να συζητηθεί και να υπερψηφιστεί στο Συμβούλιο Κορυφής στις 4 Δεκεμβρίου περιλαμβάνεται και ο ασφυκτικός έλεγχος των προϋπολογισμών των κρατών μελών του ευρώ, η υποβολή όλων των προγραμμάτων περιορισμών των ελειμμάτων στην Ευρώπη προ έγκριση, η δυνατότητα περιοδικών ελέγχων των προϋπολογισμών των κρατών μελών ανά τρίμηνο, η δημοσιότητα όλων των προτάσεων των κρατών μελών για τα προγράμματα τους σταθερότητας, η ενίσχυση και του ρόλου του κοινοβουλίου στον έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών (προς το παρόν με την μορφή των συζητήσεων με την παρουσία και των κρατών μελών) και μια σειρά από επιμέρους ρυθμίσεις που αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό τα όσα ξέραμε μέχρι τώρα.


Η πιο ουσιαστική αλλαγή έγκειται στην αλλαγή της μορφής παρέμβασης της Ευρώπης και στην οικονομίας μας. Δεν είναι πια μια συμβουλευτική συζήτηση αλλά πραγματικός έλεγχος και η επιβολή προστίμων είναι η κύρωση για το κράτος μέλος που εναντιώνεται στις προτάσεις συμμόρφωσης από τις Βρυξέλλες. Πρόσεξτε και μια σημαντική αλλαγή: στις αποφάσεις που θα αφορούν προσαρμογή δημοσιονομική ενός κράτους μέλους της ευρωζώνης , ενώ η συζήτηση θα γίνεται μεταξύ και των 27, δικαίωμα ψήφου θα έχουν μόνο τα κράτη μέλη της ευρωζώνης!

Μια ακόμη σημαντική αλλαγή είναι η υποχρεωτικότητα της ψήφισης από το εθνικό κοινοβούλιο των προγραμμάτων που παρουσιάζονται πρς έγκριση στις Βρυξέλλες. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει μια τέτοια συζήτηση η ΕΕ δεν θα μπορεί να λάβει υπόψιν το προτεινόμενο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και άρα θα προχωρά στις κυρώσεις δημσιονομικής απόκλισης.

Επίσης επιβάλλεται σαν απαρέκλιτη δημοσιονομική αρχή ότι καμία αύξηση δημοσίων δαπανών δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή αν δεν συνοδεύεται από μια αντίστοιχη αύξηση δημοσίων εσόδων. Δεν θεωρείται αύξηση δημόσιας δαπάνης : τα επιδόματα ανεργίας, η συγχρηματοδότηση κοινοτικών προγραμμάτων και η καταβολή τόκων! Στην ίδια επίσης λογική εξαιρούνται, υπό την προϋπόθεση του να εξασφαλιστεί ένα κατώτατο όριο, οι συντάξεις και οι αλλαγές στο σύστημα καταβολής τους.