Δεν προκαλεί έκπληξη, ούτε πρωτόγνωρο είναι για τους ακροδεξιούς κύκλους, παρότι ευαγγελίζονται την εγκληματική βία ως μέσο, να κατηγορούν ως "συκοφάντες" (και να "ανακαλύπτουν" συνομωσίες) όσους τους κατηγορούν για κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν (γιατί όταν ο λαϊκισμός γίνεται επιστήμη, δεν βοηθά η αποκάλυψη της ζωώδους εγκληματικής φυσιογνωμίας που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τα θεωρητικά σχήματα της φυλής, του έθνους κλπ).
Με αυτήν την έννοια, η φιλολογία σχετικά με τον "μύθο (sic) των νεκρών του Πολυτεχνείου", πρόκειται για μια -τηρουμένων των αναλογιών κλίμακας- επανάληψη της τακτικής της άρνησης του ολοκαυτώματος από τους απανταχού γης φιλο-ναζί.
Βέβαια, στην Ελλάδα, το θέμα αυτό βρήκε ευεπίφορο έδαφος να αναπτυχθεί σε πιο ευρεία πολιτικά στρώματα. Όπως, πολύ σωστά σημειώνει το blog Red Notebook (παραθέτω τμήμα από αντίστοχου θέματος post):
"[...]
Εδώ και χρόνια, ωστόσο, η αμφισβήτηση του «μύθου» δεν γοητεύει μόνο τους
«συνήθεις υπόπτους». Προφανώς οι τελευταίοι εξακολουθούν να τον
αρνούνται (βλ. πρόσφατο άρθρο στελέχους του ΛΑΟΣ, με τίτλο «Όχι στο μύθο
του Πολυτεχνείου», που φιλοξενεί η ιστοσελίδα Ελληνικές Γραμμές), από καιρό όμως τη σκυτάλη έχουν πάρει και περισσότερο «κεντρώες» προσωπικότητες.
Με το τέλος, λοιπόν, της Μεταπολίτευσης να έχει αναγγελθεί πολύ πριν την έλευση του Μνημονίου, ήταν προ δωδεκαετίας που ο Δημήτρης Ρίζος αναλάμβανε, διά του Αδέσμευτου Τύπου, να μας εξηγήσει στην πράξη τι ακριβώς συνεπάγεται το τέλος αυτό. «Ούτε ένας νεκρός δεν υπήρξε μέσα στο Πολυτεχνείο το 1973», σημείωνε στο φύλλο της 18.11.1999, κάνοντας λόγο για δύο ή τρεις νεκρούς από αδέσποτες σφαίρες.
Με το τέλος, λοιπόν, της Μεταπολίτευσης να έχει αναγγελθεί πολύ πριν την έλευση του Μνημονίου, ήταν προ δωδεκαετίας που ο Δημήτρης Ρίζος αναλάμβανε, διά του Αδέσμευτου Τύπου, να μας εξηγήσει στην πράξη τι ακριβώς συνεπάγεται το τέλος αυτό. «Ούτε ένας νεκρός δεν υπήρξε μέσα στο Πολυτεχνείο το 1973», σημείωνε στο φύλλο της 18.11.1999, κάνοντας λόγο για δύο ή τρεις νεκρούς από αδέσποτες σφαίρες.
[..]"
Παρεμπιπτόντως, η μαύρη αυτή προπαγάνδα που συνίσταται στην αμαύρωση της μνήμης των νεκρών (ειδικά την άρνηση για το ίδιο το γεγονός του θανάτου τους), εκτός από την αθλιοτέρα των πολιτικών πρακτικών, αποτελεί μέγιστη απρέπεια, ακόμα και με μια θρησκευτικού τύπου ηθική αν το προσεγγίσει κανείς .
Εν πάσει περιπτώσει, η ιστορία διαθέτει σχεδόν πάντα τα τεκμήρια εκείνα που -σε πείσμα των "νικητών" που θα προσπαθούν να την (ξανα)γράψουν- θα σηματοδοτούν την αλήθεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένα από τα αντίστοιχα τεκμήρια είναι το πόρισμα του Εισαγγελέα Πρωτοδικών Δημητρίου Τσεβά, που διαθέτει αδιάψευστα στοιχεία για τα αιματηρά γεγονότα του Νοέμβρη του '73 τα θύματα και τις ευθύνες των οργάνων της χούντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου