Source: ΠΡΙΝ | Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς
Με υστερικές κραυγές για «άδεια ράφια» και «λεηλατημέναφαρμακεία» προσπάθησαν οι τηλεοράσεις μαζί με το πολιτικό σύστημα να εμφανίσουντην ψήφιση του νέου Μνημονίου και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων ως μονόδρομο.
Δημήτρης Αστερίου*
Φίλοι και γνωστοί με ρωτάνε τον τελευταίο καιρό: «Είναιαλήθεια ότι θα γίνουν όλα αυτά εάν χρεοκοπήσουμε;». Με το «όλα αυτά» βέβαια,εννοούν τα όσα τραγικά μας περιέγραψαν οι τρεις πρωθυπουργοί της χώρας μας(Παπαδήμος, Σαμαράς και Παπανδρέου) λίγες μέρες πριν γίνει η ψήφιση τουΜνημόνιου (γιατί δεν το λένε Μνημόσυνο άραγε;) νούμερο 2 (σημείωση: αρχίσαμε νατα απαριθμούμε, γιατί σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα πολλά μνημόνια…) και στησυνέχεια γίναν «καραμέλα» που χιλιοπαίχθηκε σε όλα τα κανάλια, σε όλα τα δελτίαειδήσεων και όχι μόνο... Δεκάδες παραδείγματα επιστρατεύθηκαν, από την Αλβανίακαι από την Αργεντινή για να μας πείσουν –με εικόνες χολιγουντιανής φρίκης–πόσα δεινά έχουμε να υποστούμε ακόμη και πόσο τυχεροί είμαστε (εμείς ο απλός -ηλίθιος λαός) που τα πολιτικά «σαΐνια» μας στη Bουλή δεν μας αφήνουν ναχρεοκοπήσουμε...
Η απάντησή μου σε όλους είναι ότι δεν γνωρίζω με σιγουριά.Αυτό επαφίεται τόσο στο πολιτισμικό επίπεδο ενός λαού όσο και στο βαθμό ένδειαςπου θα επέλθει στη χώρα μετά από μία χρεοκοπία...
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει και κανείς δεν μπορεί να είναισίγουρος. Είναι επόμενο βέβαια ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα και μεβεβαιότητα μπορώ να πω ότι θα είναι ακόμη πιο δύσκολα από αυτά που βιώνουμετώρα. Από την άλλη όμως, και κουβέντες του στυλ «άδεια ράφια», «λεηλατημέναφαρμακεία», «πας στο φούρνο για να αγοράσεις ψωμί και ο φούρνος δεν είναιεκεί», «αδελφός να σκωτώνει αδελφό» κ.λπ. μόνο σαν στυγνός λαϊκισμός μουακούγεται και με λυπεί ιδιαίτερα όταν κάτι τέτοια τραγελαφικά εκστομίζονται απόανθρώπους που θεωρούν τον Καρατζαφέρη και τον Γεωργιάδη λαϊκιστή, όταν οι ίδιοιλαϊκίζουν (και πιθηκίζουν) χειρότερα.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τι θα γίνει εάν χρεοκοπήσουμε. Τοζήτημα είναι να μην φτάσουμε στο επίπεδο αυτό και να μην έχουμε ξανά διλήμματατου στυλ «αργός οικονομικός θάνατος» ή αλλιώς «φριχτή χρεοκοπία». Γιατί πάνταεδώ μας φτάνουν... Kαι πάντα αυτό είναιτο δίλημμα...
Είναι σαν να ρωτάμε κάποιον που θέλουμε να εκτελέσουμε: Νασε πετάξουμε από τον 4ο όροφο; Ή να σε βάλουμε σε γκιλοτίνα; (Σημείωση: δενείπα να σε «σκωτώσουμε με πιστολιά στον κρόταφο» γιατί αυτό λένε οι βουλευτέςμας που ψηφίσανε «ναι» στο Μνημόνιο 2). Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναιπροφανώς το: «Πετάξτε με από τον 4ο όροφο». Αρκετοί έχουν γλυτώσει (βλ.περίπτωση Ζαχόπουλου!) με δυο - τρία σπασμένα πόδια ενώ από την γκιλοτίνα δενγλύτωσε κανείς... Γιατί το «ναι» που «ηρωϊκά» (με το πιστόλι στον κρόταφο)ψηφίσανε οι βουλευτές μας, είναι απλά ελεύθερη (ή μετά από σπρώξιμο τηςτρόϊκας) πτώση από τον 4ο όροφο, και τίποτα άλλο...
Ο φόβος είναι ότι αργά - αργά οδηγούμαστε προς τηνχρεοκοπία... Ο φόβος είναι ότι το Μνημόνιο 2 είναι σε μέτρα και πορεία υφεσιακόκαι συνεπώς θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ακόμη περισσότεροαρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, άρα δεν θα δούμε (ποτέ με τέτοιεςπολιτικές) πρωτογενή πλεονάσματα, άρα θα πάμε σε Mνημόνιο 3 και η επιλογή μετάθα είναι να πηδήξουμε (ή να μας σπρώξουν;) από τον 5ο, 6ο, 7ο όροφο και ούτωκαθεξής. Άρα, κάποια στιγμή θα μας σπρώξουν. Και ίσως όταν μας σπρώξουν ναείναι τόσο αργά, που θα είναι εξίσου βέβαιος ο θάνατος μας όπως και με τηνγκιλοτίνα.
Γι’ αυτό ίσως και πολύς κόσμος ήδη λέει: «να χρεοκοπήσουμε».Δεν το λέει επειδή είναι ατρόμητος. Tο λέει γιατί έχει χάσει κάθε ελπίδα κιέχει χάσει κάθε ελπίδα γιατί δεν τον αφήνουν να αποφασίσει αυτός. Γιατί τουδίνουν να καταλάβει ότι εκλογές δεν θα έρθουν ή θα έρθουν μόνο όταν όλα θαείναι βολικά για το ισχύον σύστημα ή μόνο όταν θα είναι πλέον πολύ αργά για ναπάρουμε αποφάσεις που μπορεί να έχουν κάποιο αποτέλεσμα.
Συνεπώς, τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι η ερώτηση πουθέλουν να μου κάνουν είναι άλλη. Η ερώτηση (ή οι ερωτήσεις) είναι: «Υπάρχεικάτι που μπορεί να γίνει για να βγούμε από το αδιέξοδο;». «Υπάρχει ελπίδα στοσημείο αυτό που έχουμε φτάσει;». «Γιατί τα μέτρα που παίρνουμε είναι μόνοστοχευμένα στη πλευρά της μείωσης των κρατικών δαπανών;». «Γιατί ενώ δεχθήκαμεστωϊκά μεγάλες μειώσεις στους μισθούς μας, δεν έχουμε ήδη πλεονάσματα;».
Αλλά αντί να με ρωτούν αυτά, μου κάνουν την ερώτηση με τηνοποία ξεκίνησα αυτό το κείμενο. Kαι αν αυτό δεν είναι απόρροια λαϊκισμού,παραπληροφόρησης και εκφοβισμού της κοινής γνώμης από την ανίερη ένωση ενόςσαθρού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ της χώρας που στενά το υπηρετούν, τότεπείτε μου εσείς τι είναι;
*Αναπληρωτής Καθηγητής στο πρόγραμμα Διοίκηση Επιχειρήσεων και Οργανισμών του Ανοικτού Ελληνικού Πανεπιστημίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου