Για τους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ, το ζητούμενο της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ ήταν η διάσωση της ευρωζώνης και η σταθερότητα του ευρώ.
Στο όνομα τους επεβλήθη μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων, η ευρωζώνη μετατράπηκε σε «δημοσιονομική φυλακή» με στόχους ισοσκελισμένους (!) και πλεονασματικούς (!) προϋπολογισμούς, χρέη που, για όλες τις χώρες, πρέπει να βρεθούν κάτω του 60% του ΑΕΠ και άρα, με λιτότητα, που θα βαθύνει παντού και θα καταστεί αόριστη!
Η Ελλάδα στην πλέον δεινή θέση εισέρχεται με τέτοιου είδους αποφάσεις σε κανονικό κάτεργο, καταδικασμένη σε ισόβια δεσμά! Σε μια ισόβια λιτότητα και κοινωνική λεηλασία που θα καταστρέψει απολύτως την ελληνική κοινωνία!
Το τίμημα για όσους θέλουν το ευρώ είναι απλό. Οφείλουν να υποστούν μια πραγματική δικτατορία: τη δικτατορία του ευρώ!
Γιατί περί δικτατορίας μόνο μπορεί να γίνει λόγος, αφού οι στόχοι για ισοσκελισμένους και πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, που θα επιτηρούνται από υπερεθνικές, απολυταρχίες έναντι αυστηρότατων αυτόματων κυρώσεων, δεν υπακούν σε καμιά λογική, πέραν των Γερμανικών μονεταριστικών δογμάτων και της προσπάθειας «κινεζοποίησης» των μισθών της ΕΕ, μέσω της αιώνιας λιτότητας!
Πράγματι ποτέ και πουθενά και σε κανένα σύστημα δεν μπορεί να επιβληθεί δογματικά ως κανόνας οι ισοσκελισμένοι και πλεονασματικοί κρατικοί προϋπολογισμοί, χωρίς με αυτόν τον τρόπο να παραιτούνται χώρες και κυβερνήσεις από ένα θεμελιώδες εργαλείο σχεδιασμού αντικυκλικής, αναπτυξιακής και κοινωνικής πολιτικής, πράγμα που ισοδυναμεί με καταδίκη τους.
Για να εξηγούμαστε. Το πρόβλημα με τους προϋπολογισμούς δεν είναι εν γένει τα ελλείμματα τους.
Το πρόβλημα ήταν και είναι που κατευθύνονται τα ελλείμματα! Αν τα ελλείμματα αξιοποιούνται για αναπτυξιακούς, παραγωγικούς και κοινωνικούς στόχους ή όχι!
Ένα κράτος ή ομάδα κρατών που δεν μπορούν να διαμορφώσουν ελλείμματα, για να σχεδιάσουν και να τροφοδοτήσουν προωθημένα, επεξεργασμένα και πρωτοπόρα επενδυτικά, τεχνολογικά και κοινωνικά προγράμματα, είναι καταδικασμένα να περάσουν στο περιθώριο.
Χάρις στα ελλείμματα, που ετύγχαναν λαμπρής αναπτυξιακής αξιοποίησης, απογειώθηκαν σειρά από καπιταλιστικές χώρες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις ΗΠΑ του 19ου αιώνα.
Το πρόβλημα με την Ελλάδα δεν ήταν ποτέ γενικώς τα υπερβολικά ελλείμματα, αλλά το γεγονός ότι αυτά τα ελλείμματα, αντί να κατευθύνονται σε παραγωγικές επενδύσεις, τροφοδοτούσαν τα υπερκέρδη μιας ολιγαρχίας, συχνά κρατικοδίαιτης, την εξυπηρέτηση εκτεταμένων πελατειακών δικτύων, τη διαφθορά και τις παρασιτικές κομματικές γραφειοκρατίες, μέσα και έξω από το κράτος!
Η ευρωζώνη, με Γερμανική συνταγή, επιχειρεί να διασώσει το ευρώ, επιβάλλοντας στο όνομα του την ακύρωση σχεδόν κάθε ίχνους δημοκρατίας και εγκαθιδρύοντας τη «δικτατορία του ευρωνομίσματος»!
Το ευρώ, βασισμένο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ήταν εξαρχής νομοθετημένο, λόγω της θεμελιώδους του αντίφασης.
Ήταν ένα ανελαστικό νόμισμα που προσομοίαζε ως ένα κουστούμι για όλα τα σώματα.
Έμοιαζε ως η ευρωζώνη να επανέφερε με το ευρώ τον «κανόνα χρυσού» σε ακόμα χειρότερη έκδοση, μιας και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ευρώ δεν αντιπροσώπευε τίποτα παραπάνω από ένα χαρτί, ενώ η εκτύπωση χρήματος ήταν πολύ δυσκολότερη από την εποχή του χρυσού κανόνα!!!
Το νόμισμα, λοιπόν, του ευρώ, με αυτά τα καινοφανή χαρακτηριστικά, ως νόμισμα πολλών και διαφορετικών κρατών, με εντελώς άνισες οικονομίες, κύκλους και παραγωγικότητες, για να μπορούσε να «σταθεί» (έστω υποτυπωδώς), χρειαζόταν δίπλα του ένα αντιδραστικό μηχανισμό που συνεχώς να αντιδραστικοποιείται.
Αυτός ο μηχανισμός αρχικά ήταν το τέρας του Συμφώνου Σταθερότητας με τις προβλέψεις για 3% (το πολύ) του ΑΕΠ έλλειμμα και όχι πάνω από 60% του ΑΕΠ κρατικό χρέος, προβλέψεις που ουδέποτε μπόρεσαν και δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθούν.
Τώρα, με την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, αντί να βγουν τα σωστά συμπεράσματα για τα αδιέξοδα που έχουν εμφανισθεί και τα οποία είναι ανυπέρβλητα, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ κινούνται σε πολύ χειρότερη κατεύθυνση.
Με την πρόσφατη απόφαση της Συνόδου Κορυφής, καθιστούν ακόμα πιο ασφυκτικό και ακραία αντιδραστικό το παλαιό «Σύμφωνο Σταθερότητας»!
Αντί να αλλάξουν τη συνταγή, αυξάνουν στο έπακρο και θανατηφόρα τις δόσεις της!
Αυτή η ακραία αντιδραστική εξέλιξη αποτελεί αμείλικτο ΚΟΛΑΦΟ για όλους τους υποστηρικτές του ευρώ και ειδικότερα για όσους εξ αριστερών το στηρίζουν ή το ανέχονται ως δήθεν «αναγκαίο κακό».
Το ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν το συνοδεύει μια ακραία αντιδραστική και ολοκληρωτική δομή, που θα λειτουργεί ως οδοστρωτήρας για τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχει δήθεν «καλό» - έναντι του σημερινού «κακού» - ευρώ.
Το ευρώ, όσο διατηρείται, θα αντιδραστικοποιούνται οι μηχανισμοί που το στηρίζουν, σε μια λογική «ευρω-δικτατορίας».
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να απαντήσουν στην κρίση της ευρωζώνης - αντίθετα θα οξύνουν στο έπακρο αυτή την κρίση.
Τις αποφάσεις αυτές θα ακολουθήσουν ασφυκτικές πολιτικές λιτότητας σε όλα τα κράτη μέλη με στόχο ισοσκελισμένους – πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και μείωση των χρεών κάτω του 60% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, πράγμα που θα επιφέρει οικονομική ύφεση διαρκείας και διάλυση της ευρωζώνης.
Η ευρωζώνη δεν θα σώζετο, φυσικά, ούτε με τις συνταγές για έκδοση ευρωομολόγων ούτε αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) τύπωνε χρήμα για ευνοϊκότερη χρηματοδότηση των κρατών μελών, πράγματα που η Σύνοδος Κορυφής παρέπεμψε στις καλένδες!
Αντίθετα, μέτρα, όπως τα παραπάνω, μόνο ως «ασπιρίνες» θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, ενώ θα επέφεραν πρόσθετες αρνητικές παρενέργειες (βλ. στασιμο-πληθωρισμός, κατάρρευση του ευρώ, κτλ).
Εδώ που έχουμε φτάσει μια πραγματική ανάσα για την αντιμετώπιση της κρίσης και αφετηρία για διέξοδο, αν συνοδεύετο με προοδευτικά προγράμματα σοσιαλιστικού προσανατολισμού, θα ήταν η σχεδιασμένη διάλυση της ευρωζώνης και η προώθηση των εθνικών νομισμάτων σε όλα τα κράτη μέλη.
Αυτή η συγκρότηση εθνικών νομισμάτων θα συνοδεύετο πιθανότατα με αναδιάρθρωση χρεών και άνευ όρων διαγραφή τους μέχρι 70-80%, μαζί και εθνικοποίηση των τραπεζών, πράγματα που σίγουρα θα προωθούσαν αφετηριακά και με σωστή προοπτική, κυβερνήσεις αριστερού-προοδευτικού προσανατολισμού.
Ιδιαίτερα για τις πιο αδύναμες χώρες, όπως η Ελλάδα, η διάλυση της ευρωζώνης θα προσέφερε μεγάλη ανακούφιση, ενώ θα μπορούσε να ήταν και διέξοδος στα χέρια μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, η οποία θα εφάρμοζε ένα σύγχρονο ριζοσπαστικό πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής.
Πηγή:.ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου