Source: αριστερό blog
Κώστας Μάρκου
Οι παλιοί θα θυμούνται ακόμη τα στολισμένα από τους ιδιοκτήτες τους φορτηγά που πριν από δεκαετίες αγκομαχούσαν σης επικίνδυνες στροφές του Αχλαδόκαμπου ή της Κατάρας, με την επιγραφή «Η Παναγιά μαζί σου». Αυτή την ευχή «κρέμασε» στο «φορτηγό» του νέου κόμματος, που ταξιδεύει από προχθές στην Κατάρα της αστικής πολιτικής, ακόμη ένας «οδηγός – εθνοσωτήρας», ο βουλευτής Π. Καμμένος, ενσαρκώνοντας όλους τους φόβους της μικρομεσαίας αστικής μας τάξης, αλλά και ολόκληρου του υπηρετικού πολιτικού προσωπικού για τις επερχόμενες οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις.
Τις επικίνδυνες στροφές της ενασχόλησης με την αστική πολιτική ήρθε να υπενθυμίσει και η «βρόμα» που εξαπέλυσε η -ας μην ξεχνάμε- διορισμένη από τον υπουργό Οικονομικών «Ανεξάρτητη Αρχή» για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος, όσον αφορά το ένα εκατομμύριο που κάποιος βουλευτής έβγαλε στις τράπεζες του εξωτερικού, δείχνοντας, όχι μόνο την «ανηθικότητα» του βουλευτή, αλλά και τον κυνισμό της πολιτικής και οικονομικής τρομοκρατίας που ασκεί η κυβερνητική εκτελεστική εξουσία και το επιχειρηματικό μιντιακό υπερκράτος απέναντι στην υποτίθεται νομοθετική εξουσία της Βουλής.
Νυν υπέρ πάντων η «εγγύηση πολιτικής σταθερότητας» και η πολυκομματική συνεργασία για την ασφάλεια του δανείου και των πολυεθνικών επενδύσεων στο νέο «μεταμνημονιακό» τοπίο του ξεπουλήματος των πάντων, σύμφωνα με το «νούμερο δύο» του εκκολαπτόμενου «νέου ΠΑΣΟΚ» υπό τον Βενιζέλο, τον Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος, καθησυχάζοντας τους δανειστές, εγγυήθηκε συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ. Ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ σου βγαίνει Σαμαράς. ‘Οπως ΠΑΣΟΚ ψήφισες, αλλά σου βγήκε Παπαδήμος.
Νυν υπέρ πάντων η πολιτική σταθερότητα διαμηνύουν όλοι, η Μέρ-κελ, ο Σόιμπλε, η Λαγκάρντ, ο Γιουγκέρ. Διότι, στην εποχή μας, η «πολιτική σταθερότητα» αποτελεί όρο για την ασφάλεια της κερδοφορίας των πολυεθνικών. Ας θυμηθούμε την προσπάθεια για την τότε αποτυχημένη Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων (Multilateral Agreement on Investment – MAI) που προωθούσε ο ΟΟΣΑ μεταξύ 1995-98, η οποία προέβλεπε όρους «πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας» με κάθε μέσο. «Too big to fail», πολύ μεγάλες -οι επενδύσεις- για να αποτύχουν από κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές. Η ΜΑΙ επανέρχεται σήμερα, μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία για μέρος της Αριστεράς, παλιάς, νέας και αντιστασιακής δυστυχώς, μετατρέπεται σε φετίχ της πολιτικής της). Εξ ου και το ότι το άτυπο μέρος της Δανειακής Σύμβασης και του PSI προβλέπει ότι σε περίπτωση εκλογών στην Ελλάδα, θα εξασφαλιστεί η «αδιατάρακτη εφαρμογή» των νόμων τους, δηλαδή η αδιατάρακτη απόδοση των δανείων, στο μέλλον της βαθιάς εκμετάλλευσης της εργασίας. Λογικό: οι δανειστές πληρώνουν 130 δισ. ευρώ σήμερα, για να τα πάρουν πίσω πολλαπλάσια στα προσεχή 20 χρόνια.
Πρόκειται για μια καλυμένη μορφή «οικονομικής δικτατορίας», με την οποία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος ο ελληνικός λαός και αύριο όλοι οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου. Πρόκειται και για μια υπενθύμιση των στενών ορίων του σύγχρονου κοινοβουλευτικού αγώνα.
Η εκλογική «κοινωνική εκτόνωση» -κατά Σαμαρά- κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, εφόσον βέβαια, «τελειώσει η νύχτα» της -κατά Γιούνκερ- ολοκλήρωσης του πολύπλοκου και περιπετειώδους PSI. Και όλοι, βέβαια, «ξεσκονίζουν τα εκλογικά βιβλιάρια» για κάθε ενδεχόμενο.
Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, σε καμία περίπτωση δεν θα υποτιμήσει την παρέμβαση της σε μια έστω αστραπιαία αλλά θυελλώδη προεκλογική πολιτική αντιπαράθεση μέσα στο λαό, η οποία, όμως, θα αποτελέσει ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στις παλινδρομικές εργατικές και λαϊκές εκρήξεις και στα καθόλου μακρινά επαναστατικά γεγονότα. Με το μάτι σε αυτά, χρειάζεται να ξεσκονίσει τόσο το στρατηγικό της πρόγραμμα, όσο και την «άμεση», ενωτική πολιτική της πρόταση, που δεν επιτρέπεται να αραχνιάζουν κι άλλο στις προθήκες των συνδιασκέψεων της, χωρίς κινδύνους να εξευτελιστεί στο πολιτικό παζάρι.
Δεν θα υποτάξει το μαζικό κίνημα στις εκλογές, αλλά τις εκλογές στο παρόν και το μέλλον της ανεξάρτητης, οργανωμένης πολιτικής παρέμβασης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να μιλήσει για την ανάγκη μιας αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης από ένα ανασυγκροτημένο μαζικό κίνημα, για τη μετωπική ενωτική δράση όλης της Αριστεράς και όλων των μαχόμενων δυνάμεων. Η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, σε κα-μία περίπτωση δεν πρέπει να ακυρώσει τις ενωτικές πρωτοβουλίες της, λόγω της πολύ πιθανής εκλογικής αναμέτρησης. Ίσα – ίσα, αυτές αποτελούν και κριτήριο ψήφου και κυρίως όρο για τις λαϊκές αντιστάσεις στους εφαρμοστικούς νόμους, οι οποίες θα ενταθούν στο επόμενο δεκαπενθήμερο, πλησιάζοντας οτην ημερομηνία όπου η τελική Δανειακή Σύμβαση θα έρθει στη Βουλή. Ειδικά, γύρω από τη «μάχη της Χαλυβουργίας» δεν φτάνει μόνο η σωστή και αναγκαία κοινή δράση των αριστερών ευρωβουλευτών, όπου για πρώτη φορά βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζονται. Χρειάζεται η κοινή δράση για ένα μετωπικό συντονισμό και αλληλεγγύη όλων των αγωνιζόμενων επιχειρήσεων και κλάδων.
Η ενωτική μετωπική πολιτική πρόταση ανατροπής, αποτελεί και μια ανταπόκριση στην πολύμορφη, αντιφατική διάθεση για μια «ενότητα της Αριστεράς», μπροστά στη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση. Αυτές οι πρωτοβουλίες αποτελούν και μια διαπαιδαγώγηση των «ψηφοφόρων», τους οποίους θέλει να μετασχηματίσει σε αγωνιστές της ανατροπής, αλλά και μια διαπαιδαγώγηση όλης της Αριστεράς, και της αντικαπιταλιστικής, για μια «πολιτική των αγώνων και της ανατροπής», σε πείσμα της γενικευμένης τάσης για «κομματική ιδιωτικοποίηση» και «κοινοβουλευτική εξαργύρωση» των εργατικών – λαϊκών αγώνων. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά, περισσότερο από ποτέ πρέπει να μιλήσει για την επαναστατική και κομμουνιστική προοπτική των κοινωνικών αγώνων, προβάλλοντας ένα πιο συγκεκριμένο πρόγραμμα για τις νέου τύπου επαναστάσεις, τη νέου τύπου εργατική εξουσία και «προλεταριακή δημοκρατία», για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κοινωνία της εποχής μας. Και αυτή την προοπτική θα θέσει με αυτοτέλεια και μετωπική πρακτική ταυτόχρονα, σε κάθε μάχη. Και στην εκλογική και στην «εξωκοινοβουλευτική», που πολύ γρήγορα θα σφραγίσει τις εξελίξεις.
Πηγή: www,prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου