Πηγή: leonidasvatikiotis
Από τη Σκύλλα του ευρώ στη Χάρυβδη του δολαρίου
Η πρόσδεση διάφορων εθνικών νομισμάτων με το δολάριο (pegging) ήταν η πρώτη μορφή νομισματικής ενοποίησης πολύ πριν ιδρυθεί η ΟΝΕ. Πρόκειται για μια μορφή νομισματικής πρόσδεσης πολύ πιο βάρβαρη στον βαθμό που το νόμισμα το οποίο προσδένεται στο δολάριο απλώς ακολουθεί τη νομισματική πολιτική η οποία ανακοινώνεται από την Fed.
Στην ΟΝΕ αντίθετα υπήρχε η ψευδαίσθηση της από κοινού χάραξης μιας νομισματικής πολιτικής η οποία υποτίθεται ότι λάμβανε υπ’ όψη της τις ανάγκες όλων των οικονομιών και όχι αποκλειστικά και μόνο της χώρας που ηγεμόνευε. Στην πραγματικότητα ωστόσο εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Γερμανίας και του κέντρου, μιας ομάδας κρατών δηλαδή όπου συμπεριλαμβανόταν επίσης η Αυστρία, η Φινλανδία, η Ολλανδία.
Με την πρόσδεση στο δολάριο αντίθετα δεν γίνονται σεβαστοί ούτε καν αυτοί οι κανόνες, με αποτέλεσμα τα σοκ που επέρχονται σε μια οικονομία να είναι πολύ πιο ισχυρά κι ενίοτε θανατηφόρα.
Κορυφαίο παράδειγμα η Αργεντινή, που κι αυτή είχε συνδέσει το εθνικό της νόμισμα με το δολάριο, επί Κάρλος Μένεμ την δεκαετία του 1990. Στην αρχή η δολαριοποίηση της οικονομίας της (γιατί περί αυτού πρόκειται) λειτούργησε σαν μαγνήτης έλκοντας στη χώρα τεράστια κεφάλαια, που ουδέποτε άλλοτε θα είχαν εισέλθει. Όπως ακριβώς συνέβη όχι μόνο στις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης την δεκαετία του ’90 αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή ή χώρα του κόσμου εντάσσεται σε μια νομισματική ή οικονομική ένωση. Η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων άλλωστε αποτελεί από τους σημαντικότερους στόχους κάθε τέτοιας πρωτοβουλίας, με τους ρόλους να είναι εξ’ αρχής και με σαφήνεια καθορισμένοι. Δεν είναι η Ελλάδα δηλαδή αυτός που θα καταλάβει ησύχως τη Φρανκφούρτη και τη Γουόλ Στρι, αλά το αντίθετο. Κάποτε όμως το πάρτι τελειώνει. Στην Αργεντινή η ώρα της αλήθειας ήρθε όταν η Fed αναθεώρησε το 2000 τη νομισματική της πολιτική και έκλεισε τις στρόφιγγες του χρήματος έχοντας να ανταποκριθεί στην φούσκα των ιντερνετικών μετοχών. Όπως είναι προφανές την μόνη μεταβλητή που πήρε υπ’ όψη της εκείνη την στιγμή ήταν τις ανάγκες της δικής της οικονομίας και μόνο. Το αποτέλεσμα ήταν η οικονομία της Αργεντινής να οδηγηθεί στα …βράχια.
Το ίδιο ακριβώς με πολύ πιο χονδροκομμένο μάλιστα τρόπο θα συμβεί αν η Ελλάδα προσδέσει τη νομισματική της πολιτική στο δολάριο. Αν δηλαδή η νέα δραχμή γίνει δορυφόρος του δολαρίου ή αν ακόμη δεν εισαχθεί καν και η έξοδος από το ευρώ μας βρει στη ζώνη του δολαρίου.
Καταστροφική εξέλιξη
Σε ότι αφορά τις ΗΠΑ θα πρόκειται για μια ευχάριστη εξέλιξη καθώς στον υπό εξέλιξη πόλεμο των νομισμάτων θα έχει κάνει ένα βήμα μπροστά, ενσωματώνοντας στη νομισματική αυλή της μια επιπλέον οικονομία σε μια στρατηγικά κρίσιμη περιοχή. Για την Ελλάδα όμως η εξέλιξη θα είναι καταστροφική στον βαθμό που η υπαρκτή δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής θα έχει χαθεί – για μια ακόμη φορά. Γιατί, το ζητούμενο για την Ελλάδα δεν είναι να βρει προστάτη και από την ΕΚΤ να στραφεί στη FED. Το ζητούμενο είναι να ασκήσει μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, δηλαδή να επανακτήσει την ελευθερία χάραξης συναλλαγματικής ισοτιμίας έναντι των ξένων νομισμάτων και διαμόρφωσης επιτοκίων, η οποία θα υπακούει και θα εξυπηρετεί τις δικές της και μόνο ανάγκες. Θα χαράσσεται, για παράδειγμα, με κριτήριο το γεγονός ότι στον τουρισμό – καλώς ή κακώς – απασχολείται το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, την προτεραιότητα που έχει η στήριξη των εξαγωγών αγροτικών προϊόντων ως μέσο για να υποκινηθεί εκ νέου η αγροτική παραγωγή – αιχμή του δόρατος ενδεχομένως της βιομηχανικής πολιτικής που πρέπει να ασκήσει η Ελλάδα αν θέλει να πάψει να είναι τελευταίος τροχός της αμάξης σε ένα διεθνή καταμερισμό που αποδείχθηκε πολλαπλά επιζήμιος, κ.α. Η έξοδος από το ευρώ επομένως δεν ισοδυναμεί με το χάος αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις και αν ληφθεί υπ’ όψη η πρόσφατη εμπειρία άλλων χωρών, για παράδειγμα της Αργεντινής, μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας άλλης ελπιδοφόρας πορείας.
Η πρόσδεση στο δολάριο τίποτε απ’ αυτά δεν πρόκειται να εξυπηρετήσει. Ενδεχομένως για ένα μικρό χρονικό διάστημα να φέρει ξένες και δη αμερικανικές επενδύσεις που θα επικυρώσουν το ντιλ. Κάτι σαν χαρτζιλίκι ή τα καθρεφτάκια που δίνονται στους ιθαγενείς. Επί της ουσίας όμως ο μόνος ωφελημένος θα είναι η Ουάσινγκτον που θα μπορέσει έτσι να βάλει στο χέρι τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, απαλλοτριώνοντας τα υλικά και πολύτιμα μέσα που επιτρέπουν την αναστήλωση της οικονομίας και μια πιθανή επανεκκίνηση της.
Οι δελεαστικές προσφορές που γίνονται για τη μείωση του δημόσιου χρέους είναι ψευδεπίγραφες στον βαθμό που το σπάσιμο των δεσμών με την ΟΝΕ και η δυνατότητα χάραξης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής προσφέρουν μια μεγαλύτερη γκάμα επιλογών. Κοινό τους γνώρισμα θα είναι πως αυτές θα αποφασιστούν με πρωτοβουλία της Ελλάδας και μόνο. Το αμερικανικό σχέδιο αντίθετα ομοιάζει πολύ – επικίνδυνα θα λέγαμε – με το σχέδιο της Μέρκελ στον βαθμό που δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στους δανειστές, για μια ακόμη φορά. Μα αυτό το σχέδιο είναι που απέτυχε, με κριτήριο τα δικά μας συμφέροντα, επ’ αφορμή την συμφωνία της 21ης Ιουλίου και της 26ης Οκτωβρίου: μια μείωση του δημοσίου χρέους που θα υλοποιηθεί από τους δανειστές οδηγώντας σε καταστροφή τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, την ίδια ώρα που θα επιβραβεύει όσους κερδοσκόπους έχουν επιδοθεί σε μπαράζ αγορών ελληνικών ομολόγων τους τελευταίους μήνες στο 20% ή το 30% της ονομαστικής τους αξίας, δίνοντάς τους το 50% της ονομαστικής! Το αν αντί για την Ντόιτσε Μπανκ που προΐσταται του Διεθνούς Ινστιτούτου Χρηματοοικονομικής (στο οποίο έχει εναποτεθεί η εφαρμογή της αναδιάρθρωσης) αναλάβει τη σωτηρία μας η Σίτιμπανκ, δεν αλλάζουν και πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου