Μεταμοντέρνα πραξικοπήματα και προκλήσεις για την Αριστερά

 Από άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη στο  ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

[...]

Απέναντι στις εξελίξεις " η Αριστερά δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η αρχική ταλάντευση απέναντι στο δημοψήφισμα, δηλ. η υποτίμηση της δυνατότητας ο λαϊκός παράγοντας να σφραγίσει καταλυτικά τις εξελίξεις, θα δώσει τη θέση της στην απλή καταγγελία και την απαίτηση για εκλογές, αποτυπώνοντας μια ιδιαίτερα έντονα κοινοβουλευτική λογική. Γιατί υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μια Αριστερά που θα έλεγε να ανατραπεί η κυβέρνηση και όλες οι κυβερνήσεις που θα ακολουθούσαν μια ανάλογη πολιτική, θέση που θα επικέντρωνε στην εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο, και μια αριστερά που τελικά απλώς θα έλεγε να γίνουν εκλογές θεωρώντας ότι ο κοινοβουλευτικός δρόμος μπορεί να δώσει λύσεις. Και ο εγγενής κυβερνητισμός μεγάλου μέρους του Συνασπισμού και κατ΄ επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ και η βαθιά ηττοπαθής αντίληψη της στρατηγικής από τη μεριά του ΚΚΕ, οδηγούν σε μια τακτική βαθιά κοινοβουλευτική, που στην καλύτερη των περιπτώσεων οραματίζεται βελτίωση των κοινοβουλευτικών συσχετισμών και αδυνατεί να δει τις απρόβλεπτες δυναμικές που μπορεί να δημιουργήσει η ίδια η παρέμβαση των λαϊκών μαζών.

Έλειψε έτσι μια Αριστερά που πραγματικά να «σηκώνει το γάντι»,

να επικεντρώνει πάνω στο γιατί η δανειακή σύμβαση θα είναι εθνική τραγωδία και όχι εθνική σωτηρία, να αντιπροτείνει την παύση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους στην εναγώνια αναζήτηση της «έκτης δόσης», να λέει ρητά ότι η έξοδος από το ευρώ και η ρήξη με την ΕΕ είναι βασική προϋπόθεση οποιασδήποτε φιλολαϊκής διεξόδου. Έλειψε μια Αριστερά που να δείχνει πειστικά γιατί η διαγραφή του χρέους, η ανάκτηση του ελέγχου της νομισματικής πολιτικής, σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση των τραπεζών και τη γενναία αναδιανομή εισοδήματος καθώς και την εκκίνηση διαδικασιών παραγωγικής ανασυγκρότησης σε σοσιαλιστική κατεύθυνση είναι οι βασικές προϋποθέσεις για μπορέσουμε όχι μόνο να επιβιώσουμε του κραδασμού της αποπομπής από την ευρωζώνη αλλά και να πετύχουμε μια άλλη ποιότητα ανάπτυξης. Έλειψε μια Αριστερά που θα μπορέσει να εμπνεύσει τις λαϊκές μάζες ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι μπορούμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωση αλλά και την ευημερία σε ρήξη με τις πολιτικές του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου.

[...]

Γιατί στην Αριστερά, όχι ως ιστορία λαθών και αντιφάσεων, αλλά ως υλικό χνάρι όλων των μεγάλων αγώνων του λαού σε αυτό τον τόπο εδώ και δεκαετίες, δεν αναλογεί απλώς να διεκδικεί μια αναβαθμισμένη θέση στο αριστερό άκρο του πολιτικού σκηνικού, αλλά να μπορέσει πραγματικά να αναμετρηθεί με το ερώτημα της εξουσίας και της ηγεμονίας. Η οικονομική κρίση, η κρίση στρατηγικής της αστικής τάξης και η πολιτική κρίση ανοίγουν πρωτόγνωρες δυνατότητες για την Αριστερά να μετασχηματίσει την εν δυνάμει αντικαπιταλιστική λαϊκή συμμαχία που αναδύεται μέσα στα κινήματα της τελευταίας περιόδου σε πολιτική δύναμη ανατροπής. Και τότε οι σημερινές ιλαροτραγικές αναδιπλώσεις του πολιτικού σκηνικού θα φαντάζουν ως μάταιες τελικά απόπειρες ανακοπής μιας μη αποτρέψιμης κατάρρευσης... "