Του Σταύρου Π. (p0temk1n)
Σε περιόδους πόλωσης και οιωνεί διχασμού, η αριστερά οφείλει να είναι πολύ προσεκτική σε αυτά που λέει και σε ό,τι δίνει ευκαιρία στους αντιπάλους να χτίσουν επάνω του. Δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε πως το κράτος διαθέτει συντριπτική υπεροπλία στους ιδεολογικούς μηχανισμούς (ανεξαρτήτως της ψυχολογικής αποστοίχισης τμημάτων της κοινωνίας, η οποία έχει κατ' αρχάς υλικό και όχι πολιτικό ή ιδεολογικό υπόβαθρο). Το παράδειγμα του "Μακεδονικού Ζητήματος" των αρχών του 20ου αιώνα και ο τρόπος που ο επαναστατικός διεθνισμός οπισθοκρότησε και δημιούργησε το υπόβαθρο για έναν μαζικό λαϊκίστικο αντικομμουνισμό είναι χαρακτηριστικό του τρόπου που οι Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν την ίδια την φρασεολογία της αριστεράς εναντίον της.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο επιθετικές μερίδες του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης (οι οποίες εκπροσωπούνται "επάξια" από την ακροδεξιά του Καρατζαφέρη) κάνουν λόγο για "δύο κόσμους", "ευρωπαϊστές και κομμουνιστές" προσπαθώντας με τον πιο χυδαίο επικοινωνιακά τρόπο να αναχαιτίσουν την προοδευτική αγωνιστική κοινωνική τάση με την προσπάθεια εννοιολογικής σύνδεσης της αριστεράς με την "εθνική" (παράγωγα προσλαμβανόμενη ως λαϊκή) "καταστροφή".
Υπάρχει και η άλλη άποψη εντός της αριστεράς, αυτή που συνοψίζεται σχηματικά στο : "Εμείς (ως ευτυχείς κάτοχοι των χειριστικών εργαλείων ανάλυσης της καπιταλιστικής πραγματικότητας, άρα κοινωνοί της αλήθειας), θα λέμε και θα αγωνιζόμαστε για αυτό που θεωρούμε σωστο, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε". Πρόκειται για μια αγνή ανησυχία απέναντι στο ενδεχόμενο θυσίας της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας στο βωμό της μαζικής απεύθυνσης, και τον κίνδυνο ενός εισοδιστικού εκφυλισμού, όμως, δεδομένου πως υπερεκτιμά τη συγκρότηση της τάξης "δι εαυτήν" και υποτιμά τις δυνατότητες χειραγώγησης των μαζών που διαθέτει ο αντίπαλος, είναι σε τελική ανάλυση πολιτικά επιζήμια. Έτσι, παρ' ότι είναι αλήθεια πως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ γραμμής μαζών και εισοδισμού είναι δυσδιάκριτη (ειδικά όταν το ακροατήριο απεύθυνσης είναι ποτισμένο σε πτυχές της κυρίαρχης ιδεολογίας), ο κίνδυνος του σεχταρισμού είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της απώλειας της καθαρότητας και οφείλει (η αριστερά) να ισορροπεί επικινδύνως χωρίς να υποχωρεί με ευκολία στο ψυχαναγκασμό της φωτισμένης μειοψηφίας και της "καθαρότητας του είδους".
Υπό το φως των παραπάνω και με δεδομένο πως οι καιροί είναι περίεργοι και το αίτημα για έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ δεν είναι κτήμα της ελληνικής εργατικής τάξης (απέχει πολύ μάλιστα), προβάλλει επιτακτικό, να φωτίσουμε και μια πολύ σημαντική πλευρά του επίδικου ζητήματος, η οποία πολλές φορές συνθλίβεται κάτω από τον μανιχαϊσμό του βασικού ερωτήματος "μέσα ή εξώ", αυτή των ειδικών προϋποθέσεων που πρέπει να πληρούνται ούτως ώστε η ενδεχόμενη έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα να δράσει θετικά για το κοινωνικό σύνολο και να μην σημάνει γενικευμένη κοινωνικο-οικονομική καταστροφή (γεγονός βέβαιο αν δεν πληρούνται κάποιες εκ των προϋποθέσεων αυτών).
Οι προϋποθέσεις αυτές καθορίζονται ως δευτερεύουσες από μία κύρια προϋπόθεση : Η έξοδος από το ενιαίο νόμισμα και τους οικονομικούς μηχανισμούς της ΕΕ, θα πρέπει να γίνει συγκεκριμένους όρους, διαδικασίες και οικονομικό πρόγραμμα στα πλαίσια μιας επαναστατικού τύπου διαδικασίας, η οποία μπορεί να μη σημαίνει απαραίτητα πλήρη ταξική ανατροπή, σημαίνει όμως την αναπόφευκτη σύγκρουση του λαού με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τους μηχανισμούς που τα προστατεύουν (κατασταλτικούς, προπαγανδιστικούς, πολιτικούς κλπ).
Η εξειδίκευσή τους (των προϋποθέσεων), η σαφής διατύπωση και ο μετασχηματισμός τους σε πολιτικό πρόγραμμα, έγκειται στο επιστημονικό δυναμικό των οικονομολόγων που τάσσονται οργανικά με την προοπτική της ευημερίας της πλατιάς λαϊκής πλειοψηφίας. Και, φυσικά, η ύπαρξη αυτού του πολιτικο-οικονομικού προγράμματος έστω και σε αδρές (αλλά σαφείς και ρεαλιστικές) γραμμές αποτελεί άμεσο καθήκον , όχι μόνο γιατί το σύνθημα οφείλει κάποια στιγμή να βγαίνει από το πανώ και να μετασχηματίζεται σε ολοκληρωμένη πρόταση, αλλά και για την ίδια την αυτοπροστασία της αριστεράς από τις αφαιρέσεις που δημιουργούν βολικές παρεξηγήσεις (κάποιες από τις οποίες μπορεί να τη στοιχειώνουν για πολλά χρόνια).
Κρατώντας υπόψη τα παραπάνω, πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη προβληματισμοί όπως αυτός του Αντώνη Νταβανέλλου από τη Διεθνιστική Εργατική Αριστερά:
"[...]Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ευρώ δεν είναι ένα «ουδέτερο» σύμβολο. Ταυτίζεται με τις άγρια νεοφιλελεύθερες ευρωπολιτικές. Δεν έχουμε καμία αντίρρηση στην πρόβλεψη ότι μια σοσιαλιστική ανατροπή στην Ελλάδα, ακόμα και μια «μεταβατική» περίοδος αριστερής κυβέρνησης, θα υποχρεωνόταν να σπάσει το πλαίσιο του ευρώ, όπως και πολλά άλλα (π.χ. ιδιωτικός χρηματοπιστωτικός τομέας, «ελευθερίες» διακίνησης κεφαλαίων κ.λπ.).
Όμως το πολιτικό ζήτημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι άλλο: Πώς απαντάμε στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» στις τωρινές συνθήκες, όταν δεν είναι άμεσα εφικτή η γενικότερη σοσιαλιστική ανατροπή; Πώς απαντάμε στο ενδεχόμενο αποβολής της χώρας από την ευρωζώνη, με πρωτοβουλία των Μέρκελ-Σαρκοζί; Πώς απαντάμε αν προκύψουν «νέες ιδέες» για την (καπιταλιστική) ανάπτυξη στην Ελλάδα, με επιστροφή στη δραχμή, με διαδοχικές υποτιμήσεις για τόνωση της «ανταγωνιστικότητας» και εξαγωγική πολιτική;[...]"
Όσο αληθινός κι αν είναι αυτός ο κίνδυνος, μεγαλύτερος κίνδυνος για την αριστερά είναι να καταφύγει σε αμυντικού τύπου μισόλογα, προσπαθώντας να δημιουργήσει δυναμική μέσα από μια (ψευδή σε τελική ανάλυση) συνείδηση πως μπορεί να παλευτεί ο στόχος της λαϊκής άμυνας και ευημερίας, ανεξάρτητα από τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και στο υπέρτατό της νομισματικό εργαλείο.
Το "καμιά θυσία για το Ευρώ", αποφέυγοντας το "επιστροφή στη δραχμή" δεν παύει να είναι προφανώς αντιδιαλεκτικό (παραμονή στο ευρώ σημαίνει συνέχιση του καπιταλιστικού σχεδιασμού της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, του οποίου η νομισματική πολιτική είναι βασικός μηχανισμός), άρα εξόχως προσχηματικό και σε τελική ανάλυση περιθωριακό καθώς εξορίζει την αριστερά ξανά στην περιοχή των "αρνητικών" θέσεων, υποβαθμίζοντας το όραμα και τη στρατηγική της για μια άλλη κοινωνία (η οποία είναι εφικτή -ειδικά σε περιόδους κρίσης και γενικής εξθλίωσης- και οφείλει να προβάλλεται ως τέτοια).
Έτσι λοιπόν, για την αριστερά σήμερα ο στόχος δεν μπορεί παρά να είναι ένας: "Αγώνας για την απεμπλοκή από τη θηλειά του Ευρώ και της ΕΕ με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτει το συμφέρον του εργαζόμενου λαού, ενάντια στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου - εθνικού και υπερεθνικού (είτε αυτό ξεδιπλώνεται με ευρώ είτε με δραχμή)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου